Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ

Τέτοιες πόρτες είναι να μην τις περνάς. Όπως και να τις περάσεις, ό,τι και να γίνει, εσύ θα βγεις τραυματισμένος. Λέω για τα δικαστήρια και τα νοσοκομεία. Και μόνο η μυρωδιά που κυκλοφορεί στους διαδρόμους σου φέρνει ίλιγγο.
Έχοντας πικρές εμπειρίες προσπάθησα να περιορίσω τις αναπνοές μου μπαίνοντας στο μεγάλο Νοσοκομείο του νομού μας για μια επίσκεψη κουράγιου σε κάποιο γνωστό μου.
Στο δωμάτιο που τον είχαν, δυο κρεβάτια. Στο δεύτερο ένας άνδρας πάνω από τα εξήντα, με πρόσωπο πληγιασμένο και τα μάτια του να τρέχουν ένα κίτρινο υγρό. Έμοιαζε ναρκωμένος. Κάθε τόσο ένα βογκητό έβγαινε από τα σπλάχνα του και ένας σβηστός ήχος: «Γιατρέ!»
Πέρασαν οι γιατροί και οι διοικητικοί με την ακολουθία τους. Κοίταξαν εξαντλητικά τον δικό μας, έριξαν μια ματιά και στον άλλο. «Γιατρέ», ο σβηστός ήχος.
«Εντάξει, καλά είσαι. Αύριο θα φύγεις από εδώ¨.
Η νάρκωση υποχώρησε δια μιας, το υγρό σταμάτησε για μια στιγμή να τρέχει από τις γωνίες των ματιών του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί.
«Όχι! Δε θέλω να φύγω από εδώ». Ήταν κραυγή. «Δεν έχω κανέναν». Ήταν αγωνία. «Που θα πάω». Ήταν απελπισία.
«Ησύχασε. Όλα θα γίνουν».
Ύστερα ρώτησα έναν άνθρωπο του νοσοκομείου.
«Δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε. Δεν έχει τίποτα. Δεν έχει ούτε καν ασφάλεια. Άστα να πάνε. Δεν θέλει να φύγει , γιατί εδώ βρίσκει φαΐ και ζέστη. Έχουμε συχνά τέτοιους. Δεν μπορούμε να τους κρατάμε για πολύ».

Μετά από μερικές μέρες διάβασα σε μια τοπική εφημερίδα για κάποιον- τα στοιχεία του δεν είχαν γίνει γνωστά- που πέθανε σ΄ ένα εγκαταλειμμένο λεωφορείο έξω από το Ναύπλιο. Η φωτογραφία είχε βγει σκοτεινή και μουτζουρωμένη, αλλά τον γνώρισα.

Αληθινές ιστορίες, θα μου πεις.
Σώπα! Δεν υπάρχουν αληθινές ιστορίες σήμερα.
Απαγορεύεται να υπάρχουν αληθινές ιστορίες σήμερα.
Κοιμηθείτε ήσυχα!

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

ΑΠΟΥΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΔΙΑ

Τη θάλασσα αγνάντευε
καθισμένη σ΄ ένα μενεξελί όνειρο.
Διαλυμένος στη σιωπή
ο φίλος που δεν ήρθε στην ώρα του.
Θέλει
να αγκαλιάσει τη σιωπή
ή να χορέψει με την απουσία
ένα ξέφρενο χορό σήμερα.

Απουσία χωρίς πόδια.

Ένα χαλίκι στη θάλασσα
αρνιέται να βυθιστεί.


(1981)

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ 418

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ 418


Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 3

Όταν όμως η λύπη είναι προσωπική υπόθεση του ποιητή;
Είναι ένα αδιέξοδο. Ο ποιητής μένει σε μια τραγική μοναξιά. Ο λόγος του για τους άλλους είναι ένα κλάμα. Ίσως κάποιοι να τον συμπονούν και κάποιοι που έχουν ίδιες εμπειρίες να κουνάνε με κατανόηση το κεφάλι. Όλοι όμως γοητεύονται από τη λυπητερή τρυφερότητα των στίχων του. Αλλά η προσωπική λύπη του ποιητή δεν τους αφορά.
Ο ποιητής πορεύεται στον πολλαπλασιασμό των αδιεξόδων, στο πλάτεμα της ερημίας. Οι έρωτες του μοιάζουν (είναι;) σαν τα καμένα δέντρα. Δεν ξαναβγάζουν φύλλα. Πρέπει να φυτέψει καινούργιες ρίζες. Όμως δεν ξέρει την τέχνη του φυτέματος. Ή η λύπη του έχει παραλύσει τα χέρια του και δεν μπορεί πια να ξαναφυτέψει. Το μόνο που του μένει είναι η συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου. Αφήνεται δια της λύπης να φθείρεται. Ρημάζει μέρα με τη μέρα. Όμως η ποίηση μπορεί να ξεχύνεται και σπουδαία μέσα από το τριμμένο σάβανο του ζωντανού νεκρού. Στα κοιμητήρια περιφέρεται τις νύχτες ψάχνοντας το μέρος που θα το φωτίζει το φεγγάρι. Μελετάει τα μέτρα και τα σταθμά του θανάτου. Ο θάνατος είναι μια ηρωική πράξη. Ο ποιητής μπορεί να τον τραγουδάει υπέροχα. Αλλά πάντα τον αναβάλλει. Πρέπει να πιει την λύπη μέχρι την τελευταία σταγόνα. Γιατί «μόνο δια της λύπης είναι εισέτι ποιητής».
Η προσωπική λύπη του ποιητή είναι μια πληγή που αιμορραγεί.

Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007

ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 2

Ο ποιητής προαισθάνεται τις μάταιες συμφορές του κόσμου. Τη δική του αδυναμία να τις σταματήσει. Και γι’ αυτό πονάει. Την αγωνία του και τη λύπη του εκφράζει με τους στίχους. Δεν είναι ο σιδερένιος ήρωας που θα συντρίψει τις στρατιές των αδίκων και των αδιάφορων.
Είναι όμως το ζώο που ουρλιάζει κρυμμένο στη φωλιά του. Ο ποιητής είναι φοβισμένος, όχι όμως δειλός. Ελπίζει ότι με τον λόγο μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Το πιστεύει. Πιστεύει πως παρ’ όλα όσα λέγονται, οι στίχοι «μπορούν να σταματήσουν τα τανκς» Δεν είναι λίγες οι φορές που στους στίχους στραφήκαμε για να πάρουμε θάρρος. Και ότι περισσότερο θάρρος το πήραμε όχι από στίχους που υμνούν τη δύναμη και τα ηρωικά κατορθώματα, αλλά από τους στίχους που στάζουν αίμα της καρδιάς. Από αυτούς τους στίχους που στην αρχή και στην ουσία ξεχύνουν μια ανήμπορη οργή. Μια οργή που κάποια στιγμή θα φουσκώσει τόσο που θα πνίξει τους υπεύθυνους για τη λύπη μας. Και θα διαπιστώσουμε όλοι ότι η λύπη δεν είναι μια προσωπική υπόθεση του ποιητή.
Η λύπη είναι επαναστατική.

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 1

Η ζωή, δυστυχώς, είναι όλο λύπες. Η χαρά είναι η εξαίρεση. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ λυπάται όμως και για την εξαίρεση. Γιατί όταν έρχεται η χαρά τον κατακλύζουν και τα ερωτήματα: Πόσος κόσμος την στερείται; Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, ο πραγματικός ποιητής - και δεν εννοώ μόνον εκείνον που γράφει ποιήματα – δεν νοιάζεται μόνον για τον εαυτό του, για τη δική του χαρά και μόνο. Νοιάζεται για τη χαρά όλων των ανθρώπων. Δεν μπορεί ο ΠΟΙΗΤΗΣ να νοιώσει τη χαρά όταν ξέρει ότι ο συνάνθρωπος του υποφέρει. Δεν μπορεί να χαρεί τον ήλιο που έχει στην αυλή του όταν ένα σκουλήκι που τον κατατρώει τον κάνει να σκέφτεται τη σκοτεινιά που έχουν άλλες αυλές. Ίσως άλλοι, βολεμένοι, σπιτούχοι που ενδιαφέρονται μόνο για τις καταθέσεις τους και την κοιλιά τους το μπορούν. Όμως ο ΠΟΙΗΤΗΣ δεν βολεύεται. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ θεωρεί την χαρά πανανθρώπινο δικαίωμα.
Και προσπαθεί να κουβαλήσει όλον τον πόνο για ν’ αφήσει χώρο για την χαρά στους άλλους ανθρώπους. Θα γονατίσει από το βάρος; Δεν το σκέφτεται. Θα συντριβεί; Είναι συντριμμένος. Οι στίχοι του είναι μια καταφυγή. Μια ασπίδα αυτοπροστασίας. Είναι όμως και μια κραυγή κατά της αδικίας, της φτώχιας, της καταπίεσης, της μοναξιάς. Μήπως και καταλάβουν οι «άλλοι».

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

Πληθαίνουν οι μοναχικοί θάνατοι γράφει μια τοπική εφημερίδα. Και σημειώνει άλλους δυό πρόσφατους.
Τη μοναχική ζωή μπορούμε να την περιγράψουμε, και έχει γίνει από πολλούς.
Τον μοναχικό θάνατο όμως ποιός θα τον περιγράψει;

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ


Για την Αμαλία
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του».(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007).Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας).Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ.* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ.* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ.* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ