Mπουκοφσκι

ΛΥΤΡΩΣΗ

Έπινε κρασί όλη τη νύχτα, τη νύχτα της 28^ης

και τη σκεφτόταν συνεχώς:

πως περπατούσε, πώς μιλούσε κι αγαπούσε,

πώς του ‘λεγε όλα όσα μοιάζαν γι’ αληθινά

κι ‘όμως δεν ήταν. Ήξερε

τα χρώματα των φορεμάτων της ένα προς ένα,

τα χρώματα των παπουτσιών της-

το ύψος, την καμπύλη του κάθε τακουνιού

σαν και το πόδι που είχε πια

στο σχήμα τους πλαστεί.

Όταν γύρισε στο σπίτι εκείνη έλειπε πάλι.

Θα ερχόταν, όπως πάντα, μ’ αυτή τη γνωστή μυρωδιά,

κι όντως

ήρθε στις 3 το πρωί

βρομώντας σαν γουρούνα,

κι εκείνος

άρπαξε το χασαπομάχαιρο,

 κι εκείνη ούρλιαξε

κολλώντας στο ρημαγμένο τοίχο-

κάπως όμορφη ακόμη

παρ’ όλη την μπόχα των ερώτων,

κι εκείνος τέλειωσε το ποτήρι του.

Το κίτρινο φουστάνι.

Το αγαπημένο του κίτρινο φουστάνι,

κι εκείνη ούρλιαξε ξανά.

Σήκωσε το μαχαίρι,

έλυσε τη ζώνη του,

έσκισε τα πανιά, κι εκεί

μπροστά της,

έκοψε τα’ αρχίδια του.

Τα’ άρπαξε στο χέρι

σαν βερύκοκα,

τα ‘ριξε στη λεκάνη του μπάνιου

και τράβηξε το καζανάκι.

Εκείνη συνέχισε να ουρλιάζει

καθώς το δωμάτιο κοκκίνιζε.

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ; ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ; ΘΕΕ ΜΟΥ!

Κι εκείνος κάθισε κρατώντας 3 πετσέτες

ανάμεσα στα σκέλια του,

χωρίς να νοιάζεται αν θα φύγει,

αν θα μείνει,

αν φοράει πράσινα ή κίτρινα,

αν είναι καν ντυμένη.

Με το ένα χέρι να κρατά τις πετσέτες

και με το άλλο να βάζει

ακόμα ένα ποτηράκι.

ΤΣΑΡΛ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ