ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 3

Όταν όμως η λύπη είναι προσωπική υπόθεση του ποιητή;
Είναι ένα αδιέξοδο. Ο ποιητής μένει σε μια τραγική μοναξιά. Ο λόγος του για τους άλλους είναι ένα κλάμα. Ίσως κάποιοι να τον συμπονούν και κάποιοι που έχουν ίδιες εμπειρίες να κουνάνε με κατανόηση το κεφάλι. Όλοι όμως γοητεύονται από τη λυπητερή τρυφερότητα των στίχων του. Αλλά η προσωπική λύπη του ποιητή δεν τους αφορά.
Ο ποιητής πορεύεται στον πολλαπλασιασμό των αδιεξόδων, στο πλάτεμα της ερημίας. Οι έρωτες του μοιάζουν (είναι;) σαν τα καμένα δέντρα. Δεν ξαναβγάζουν φύλλα. Πρέπει να φυτέψει καινούργιες ρίζες. Όμως δεν ξέρει την τέχνη του φυτέματος. Ή η λύπη του έχει παραλύσει τα χέρια του και δεν μπορεί πια να ξαναφυτέψει. Το μόνο που του μένει είναι η συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου. Αφήνεται δια της λύπης να φθείρεται. Ρημάζει μέρα με τη μέρα. Όμως η ποίηση μπορεί να ξεχύνεται και σπουδαία μέσα από το τριμμένο σάβανο του ζωντανού νεκρού. Στα κοιμητήρια περιφέρεται τις νύχτες ψάχνοντας το μέρος που θα το φωτίζει το φεγγάρι. Μελετάει τα μέτρα και τα σταθμά του θανάτου. Ο θάνατος είναι μια ηρωική πράξη. Ο ποιητής μπορεί να τον τραγουδάει υπέροχα. Αλλά πάντα τον αναβάλλει. Πρέπει να πιει την λύπη μέχρι την τελευταία σταγόνα. Γιατί «μόνο δια της λύπης είναι εισέτι ποιητής».
Η προσωπική λύπη του ποιητή είναι μια πληγή που αιμορραγεί.