ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ

Τέτοιες πόρτες είναι να μην τις περνάς. Όπως και να τις περάσεις, ό,τι και να γίνει, εσύ θα βγεις τραυματισμένος. Λέω για τα δικαστήρια και τα νοσοκομεία. Και μόνο η μυρωδιά που κυκλοφορεί στους διαδρόμους σου φέρνει ίλιγγο.
Έχοντας πικρές εμπειρίες προσπάθησα να περιορίσω τις αναπνοές μου μπαίνοντας στο μεγάλο Νοσοκομείο του νομού μας για μια επίσκεψη κουράγιου σε κάποιο γνωστό μου.
Στο δωμάτιο που τον είχαν, δυο κρεβάτια. Στο δεύτερο ένας άνδρας πάνω από τα εξήντα, με πρόσωπο πληγιασμένο και τα μάτια του να τρέχουν ένα κίτρινο υγρό. Έμοιαζε ναρκωμένος. Κάθε τόσο ένα βογκητό έβγαινε από τα σπλάχνα του και ένας σβηστός ήχος: «Γιατρέ!»
Πέρασαν οι γιατροί και οι διοικητικοί με την ακολουθία τους. Κοίταξαν εξαντλητικά τον δικό μας, έριξαν μια ματιά και στον άλλο. «Γιατρέ», ο σβηστός ήχος.
«Εντάξει, καλά είσαι. Αύριο θα φύγεις από εδώ¨.
Η νάρκωση υποχώρησε δια μιας, το υγρό σταμάτησε για μια στιγμή να τρέχει από τις γωνίες των ματιών του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί.
«Όχι! Δε θέλω να φύγω από εδώ». Ήταν κραυγή. «Δεν έχω κανέναν». Ήταν αγωνία. «Που θα πάω». Ήταν απελπισία.
«Ησύχασε. Όλα θα γίνουν».
Ύστερα ρώτησα έναν άνθρωπο του νοσοκομείου.
«Δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε. Δεν έχει τίποτα. Δεν έχει ούτε καν ασφάλεια. Άστα να πάνε. Δεν θέλει να φύγει , γιατί εδώ βρίσκει φαΐ και ζέστη. Έχουμε συχνά τέτοιους. Δεν μπορούμε να τους κρατάμε για πολύ».

Μετά από μερικές μέρες διάβασα σε μια τοπική εφημερίδα για κάποιον- τα στοιχεία του δεν είχαν γίνει γνωστά- που πέθανε σ΄ ένα εγκαταλειμμένο λεωφορείο έξω από το Ναύπλιο. Η φωτογραφία είχε βγει σκοτεινή και μουτζουρωμένη, αλλά τον γνώρισα.

Αληθινές ιστορίες, θα μου πεις.
Σώπα! Δεν υπάρχουν αληθινές ιστορίες σήμερα.
Απαγορεύεται να υπάρχουν αληθινές ιστορίες σήμερα.
Κοιμηθείτε ήσυχα!