Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

Σε φυλακίζω μέσα σε μια ακινησία
γεμάτη αρχαίες πληγές.

Άντρας μαζί και σύννεφο
που επιμένει
να μη γονατίσει
μη την ήττα αποδεχόμενος.
Μέσα στα αίματα βουτηγμένος
κάνει το στερνό βήμα
προς ΣΕ
που θα του βγάλεις τα καρφιά
από τα φτερά του
και θα σε ελευθερώσει.

Με κραυγές αγάπης και ύμνους
θα ξεκινήσουμε
το ατέλειωτο ταξίδι
που μας απομένει.

Άντρας μαζί και σύννεφο
και νυχτερινός καβαλάρης
στις πεδιάδες του κορμιού σου.

H ΦΩΤΙΑ

Η ΦΩΤΙΑ

Τρέμει το κορμί μου
καθώς η νύχτα ανοίγει
και έρχεσαι.
Πάλι τα μυστικά μας
θα φανερωθούνε
καθώς τα χέρια μας
θα αναζητούν τα μονοπάτια
του παραδείσου
μες στη φωτιά που μας ενώνει.

ΒΡΕΧΕΙ

ΒΡΕΧΕΙ

Βρέχει
όπως σ’ εκείνα τα ποιήματα
που μου αρέσανε.

Κάπου μακριά μου
διαβάζεις τους νόμους και τις λογικές.

Σε σιωπή θα σε τυλίξω
τώρα που μπαίνει το Φθινόπωρο
και ωριμάζουν οι πορτοκαλιές.

Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

ΜΙΛΑ ΣΙΓΑ

Λιγνή η φωνή σου
Τώρα πια, ούτε στο δωμάτιο της μοναξιάς της
Σ’ ακούει.
Ήθελε σαν κεραυνούς
Στη μαύρη νύχτα
Να την ταράζουν.
Ήθελε σαν τους πεθαμένους
Που βγαίνουν από τους τάφους
Το κορμί της να αγκαλιάσεις.
Και συ,
Από το δάκρυ ενός χρυσανθέμου
Διψασμένος
Τον ψίθυρο μιας πεταλούδας αφουγκράζεσαι:
«Μίλα σιγά
Όταν μιλάς γι’ αγάπη»

ΜΙΛΑ ΣΙΓΑ

Λιγνή η φωνή σου
Τώρα πια, ούτε στο δωμάτιο της μοναξιάς της
Σ’ ακούει.
Ήθελε σαν κεραυνούς
Στη μαύρη νύχτα
Να την ταράζουν.
Ήθελε σαν τους πεθαμένους
Που βγαίνουν από τους τάφους
Το κορμί της να αγκαλιάσεις.
Και συ,
Από το δάκρυ ενός χρυσανθέμου
Διψασμένος
Τον ψίθυρο μιας πεταλούδας αφουγκράζεσαι:
«Μίλα σιγά
Όταν μιλάς γι’ αγάπη»