ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 2

Ο ποιητής προαισθάνεται τις μάταιες συμφορές του κόσμου. Τη δική του αδυναμία να τις σταματήσει. Και γι’ αυτό πονάει. Την αγωνία του και τη λύπη του εκφράζει με τους στίχους. Δεν είναι ο σιδερένιος ήρωας που θα συντρίψει τις στρατιές των αδίκων και των αδιάφορων.
Είναι όμως το ζώο που ουρλιάζει κρυμμένο στη φωλιά του. Ο ποιητής είναι φοβισμένος, όχι όμως δειλός. Ελπίζει ότι με τον λόγο μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Το πιστεύει. Πιστεύει πως παρ’ όλα όσα λέγονται, οι στίχοι «μπορούν να σταματήσουν τα τανκς» Δεν είναι λίγες οι φορές που στους στίχους στραφήκαμε για να πάρουμε θάρρος. Και ότι περισσότερο θάρρος το πήραμε όχι από στίχους που υμνούν τη δύναμη και τα ηρωικά κατορθώματα, αλλά από τους στίχους που στάζουν αίμα της καρδιάς. Από αυτούς τους στίχους που στην αρχή και στην ουσία ξεχύνουν μια ανήμπορη οργή. Μια οργή που κάποια στιγμή θα φουσκώσει τόσο που θα πνίξει τους υπεύθυνους για τη λύπη μας. Και θα διαπιστώσουμε όλοι ότι η λύπη δεν είναι μια προσωπική υπόθεση του ποιητή.
Η λύπη είναι επαναστατική.