ΜΙΛΑ ΣΙΓΑ

Λιγνή η φωνή σου
Τώρα πια, ούτε στο δωμάτιο της μοναξιάς της
Σ’ ακούει.
Ήθελε σαν κεραυνούς
Στη μαύρη νύχτα
Να την ταράζουν.
Ήθελε σαν τους πεθαμένους
Που βγαίνουν από τους τάφους
Το κορμί της να αγκαλιάσεις.
Και συ,
Από το δάκρυ ενός χρυσανθέμου
Διψασμένος
Τον ψίθυρο μιας πεταλούδας αφουγκράζεσαι:
«Μίλα σιγά
Όταν μιλάς γι’ αγάπη»