Με το μεταπολιτευτικό μοντέλο παραγωγής και συσσώρευσης και την παρασιτική ανάπτυξη φτάσαμε την πατρίδα μας στο χείλος της κατάρρευσης.
«Με τη μορφή της «ανάπτυξης» που ακολουθήθηκε, υπονομεύτηκαν τα κοινωνικά υποκείμενα και το συλλογικό ήθος που θα μπορούσαν να αντιταχθούν σε αυτή τη νέα πολιτική. Η εργατική τάξη πολυδιασπάστηκε και έπαψε να υπάρχει ως ουσιαστικό πολιτικό υποκείμενο – χαρακτηριστική είναι η εικόνα του κόμματος που ισχυρίζεται ότι την εκπροσωπεί. Οι αγρότες φθάρηκαν ανάμεσα σε επιδοτήσεις, σκυλάδικα και αριθμητική συρρίκνωση. Οι διανοούμενοι, το πιο εκμαυλισμένο και παγκοσμιοποιημένο στρώμα της ελληνικής κοινωνίας, ταξιδεύει ανάμεσα στη μεταμοντέρνα «τέχνη» των πτωμάτων και τον Μαζάουερ.
Και είναι πολλοί, παρά πολλοί εκείνοι οι συμπολίτες μας που έχουν φθαρεί τόσο πολύ οι ίδιοι, από τη μικροκλοπή, τη μικροδιαφθορά, τη λούφα, την ιδιώτευση, ώστε δίνουν carte blanche σε μια ανίκανη κυβέρνηση, δεδομένου ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεδομένου ότι το πολιτικό σύστημα και το σύστημα των ελίτ δεν παράγει καμία δυνατότητα διεξόδου. Και έτσι ξεχνούν πως όσο και αν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, που αφέθηκαν, δεν παύει το ψάρι να βρωμάει από το κεφάλι. Και από εκεί θα έπρεπε να ζητήσουν λογαριασμό. Όμως, η κοινωνικοποίηση της διαφθοράς δημιούργησε μια περίεργη κοινωνική συνενοχή, «φταίμε όλοι», και λαός και Κολωνάκι, γι’ αυτό, ας πληρώσουμε όλοι! Δηλαδή, ας πληρώσουν πρώτα απ’ όλους οι λιγότερο υπεύθυνοι!
Έτσι ολοκληρώθηκε το «ρηθέν», δηλαδή πως οι «μικρομεσαίοι» δια του κόμματός τους ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τον αυτοχειριασμό τους. Όλοι ζήσαμε την αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας να προχωρήσει ακόμα και σε μέτρα πολύ ηπιότερα από τα σημερινά. Και αν αποτολμούσε να τα πάρει, θα σηκώνονταν και οι πέτρες. Διότι, όπως τόσες φορές έχουμε εξηγήσει, το κοινωνιολογικό βάρος των μικρομεσαίων στρωμάτων παραμένει εξαιρετικά ισχυρό στην Ελλάδα και τη συρρίκνωσή τους μπορεί να την επιτύχει μόνο ένα δικό τους κόμμα!» (ΑΡΔΗΝ, Γιώργος Καραμπελιάς).
Μπορούμε όμως να σώσουμε την Ελλάδα. Κάνοντας πίσω. Επιστρέφοντας στις αξίες και τις αρχές μας τις παμπάλαιες. Στην αλληλεγγύη, στους συνεταιρισμούς, στη συλλογικότητα. Μη περιμένοντας από τη Μέρκελ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτοί επιδιώκουν να βγάλουν κέρδος ακόμα και από τους πεθαμένους. Δεν θα κοιτάξουν τον πόνο τον δικό μας.
Αλλά και όσοι κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους, δεν κάνουν για τον αγώνα της σωτηρίας της πατρίδος. Αυτοί είναι εφιάλτες. Δεν έχουν συνείδηση του γενικού καλού , του γενικού συμφέροντος. Μόνο με τα δικά μας νύχια θα ξυστούμε. Και ας ματώσουμε. Η γή είναι δική μας και μπορεί να μας δώσει τους καρπούς την αν την προστατέψουμε και την ποτίσουμε. Δεν θα την διαπραγματευτούμε με κανέναν άνθρωπο- απατεώνα. Είμαστε ακόμα ζωντανοί.
