ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΛΩΡΟΦΥΛΛΗΣ

Έρχεται
πάντα από τον ίδιο δρόμο.
Ριγούν τα φύλλα μιας πορτοκαλιάς
που ξεχασμένη στην αυλή
παίζει το πράσινο εξαπατώντας.
Στις παλάμες
γνώριμα ρυάκια
αγωνίας.
Να μη χαθεί η σταθερότητα των χρωμάτων.

Αν οι φίλοι δεν είχαν μετακομίσει
σε ευρύχωρα σαλόνια
θα μπορούσα να ελπίζω
πως θα ‘φευγε από άλλο δρόμο
θα χανόταν
στα στενοσόκακα που μόνο εμείς γνωρίζαμε
γιατί μας είχαν κάνει άνδρες.

Όμως μόνος με τα βιβλία
πόσο ευάλωτος έχω γίνει
στην κρίση της χλωροφύλλης!

Να φωνάξω βοήθεια
ποιος θα με πιστέψει;