ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

«Ονομάζεσαι;» ρώτησε ο κοκκινοτρίχης πρόεδρος.
«Αλέξανδρος Πρίγκηπας.»
«Πρίγκηπας; Τι όνομα είναι αυτό;»
«Κατουρλής»
«Μάλιστα. Βλέπω εδώ κατηγορείσαι…»
«Κατηγορώ…
Ότι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς 1995 κρύωνα. Το αφεντικό στα φορτηγά δε με πλήρωσε, έπαιζε ζάρια και έχανε, έλα μια άλλη ώρα, μου είπε, μη με γκαντεμιάζεις. Γύρισα στο δωμάτιο που έχω νοικιάσει πίσω απ΄ την Αγία Κατερίνη, έμπαζε από παντού. Το καλοκαίρι εντάξει, τη βγάζει, αλλά με τα κρύα κοκαλώνεις. Ούτε φωτιά ούτε τίποτα.
Έπεσα στο κρεβάτι κι έριξα όσα ρούχα υπήρχαν να ζεσταθώ. Τζίφος.
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν βγήκα πάλι στους δρόμους. Φώτα, φώτα πιο μικρά, μανάδες, παιδάκια με δώρα, τα μαγαζιά δεν είχαν κλείσει. Πήρα τηλέφωνο μια αδερφή που έχω, μου λέει λείπει στο εξωτερικό. Η ίδια μου τόπε. Αλλά εντάξει.»
«Έλα στο θέμα κι άσε τις περιγραφές.»
« Τη συνάντησα στο πάρκο. Μόνη. Λέω, δεν της τα ρίχνω;
« Αλμπάνια;» της κάνω. «Αίγυπτος», μου λέει. Κάθομαι δίπλα της στο παγκάκι. Τουρτούριζε. « Για πού πάμε;» Σηκώνει τους ώμους. «Πουθενά.» «Έχω σπίτι», της λέω. «Πάμε;» «Πάμε!» Ξέρετε οι ξένες!
Πάλι στο δωμάτιο. Κρύο του κερατά. Είχα λίγο κονιάκ. Έπιασα τα χέρια της. Πάγος.
Περνούσαν οι ώρες. Κοιταγόμαστε χωρίς κουβέντα.
«Μαγκάλι;» μου λέει κοντά στα μεσάνυχτα.
Μάζεψα τις κουβέρτες, τις έβαλα φωτιά και ζεσταινόμαστε. Γέμιζε καπνούς το δωμάτιο, αλλά ζεσταινόμαστε. Η Αιγύπτια έγειρε το κεφάλι της στον ώμο μου. Ήταν ωραία.
Μετά είμαστε στο νοσοκομείο Άργους και κάποιο μας μοιράζανε κουραμπιέδες."


-Ιανουάριος 1995-