ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΗ

Ξημέρωμα
από το σπιτάκι του αγρού
τον βγάλαν στην αυλή
και τον μαχαίρωσαν.
Τρεις μαυροφόροι
πρώτα ξαδέρφια ειπώθηκε
της αγαπητικιάς του.
Με το αίμα του να τρέχει
στο χορτάρι
και την ψυχή του να λιγοστεύει
πρόλαβε κι άκουσε τα πουλιά.
Δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά
με σπαραγμό εκλαίγαν.
Σαν την τυφλή τη μάνα του
που καθισμένη δίπλα στη φωτιά
φώναζε τ΄ όνομά του:
Κωσταντή, που είσαι Κωσταντάκι;