ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Αυτός ο αέρας
παγώνει το αίμα στις γωνίες των ματιών μου.
Οι κυρίες χειροκρότησαν
με πάθος
τον κ. Πρωθυπουργό στο γήπεδο του γκολφ.
Τι στυλ!
Βεβαίως.
Τηλεγραφήματα, συγχαρητήρια, δεήσεις.

Ο χώρος γύρω μου μικραίνει
καθώς οι βιομηχανίες αυτοκινήτων
βιάζουν
τα τετραγωνικά της προσωπικής μου αναπνοής.

Αγωνία.
Για τα παιδιά όλου του κόσμου
που φυλακίζονται
στο σκοτάδι της κρατικής τρομοκρατίας.
Στη δεξίωση του κυρίου ακολούθου
Επικρατεί χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Χορεύουν στο κεφάλι του Αντρέα Μπάαντερ
και των συντρόφων του
οι σφαίρες των δεσμοφυλάκων.

Η κραυγή μου χάνεται
ανάμεσα στην τουριστική συνεργασία
της πατρίδας μου με τη φίλη χώρα.

«Εμείς έχουμε κράτος
όχι αστεία. Μπαμ και κάτω»

Ο Λιόντας φτύνει αίμα
στις φάμπρικες της Δυτικής Γερμανίας.
Πάνω απ’ όλα η παραγωγή.
Κομψά μέταλλα για την καρδιά μας.

Για ποιο φασισμό μου μιλάς Ιωάννη;
Ο κ. Σμίτ χαμογελάει όμορφα
και πάω στοίχημα
πως πλένει τα δόντια του
με κολγκέιτ
πρωί- μεσημέρι- βράδυ.

Πάλι ο αέρας που με παγώνει.

Αυτή τη φορά η λύπη μου
δεν είναι προσωπική υπόθεση…

(1981)