ΦΩΤΗΣ Μ0ΤΣΗΣ

ἔρως ἄπειρος

Τόν ἐμαζέψανε σηκωτό ἀπό τήν κλίνη γιά τό νιβορό

Ἄλογο μαῦρο καί βαρβάτο ἔστεκε ‘κεῖ

καί κίνησαν


Δαδί λαμπάδιαζε γενναία στά σωθικά του

Ἥλιος μεσουρανίς καί πυρκαγιά ἀνηφορίζανε στό στέρνο

Σιγόκαιγε χλωμό κερί στή σωθική σπηλιά

κατάτρωγε τό μέλι

τό πού εἶχαν ἀποθέσει οἱ εὔμορφες

Ὅσες χαράξανε τό παρελθόν στά μέσα του

Ὅσες ἐφέρνανε τήν κούπα τό γυαλί

ἀπό τήν ἄλλην ἄμμο τή βουβή μέ τό πολύ νερό

καί μέ τήν προφητεία


Θά τόν πηγαίνανε κατόπιν γιά γιατρειά

Στούς νεκρομάντεις θά τόν ἐπαρέδιδαν

Νά ἰδεῖ τοῦ Ἅδη ὁ ὀφθαλμός ὁ μόνος

Ἄν εἶναι ἀπό τά μέσα ἡ ἀρρώστια

ὁπού ὠθεῖ χολή καί πίκρα

ἤ μήπως σήμανε ἑσπερινό ἡ Ἄνοιξη κι εὐθύς

ἐκίνησε ὁ Χιονιᾶς


Μήπως ἀδράττει ἡ ρίζα τό φαρμάκι μήπως

καί σέπεται ὁ μονόποδος σακάτης κόσμος

ὅταν ριζά ἀναδύεται Ἀμαρυλλίς πολύπους

μέ ἔρωτες

μέ τά τσαλίμια

καί μέ καθρέφτη στή θάλασσα τοῦ Μούρτου

Καί τά ξωκλήσια ὅλα ἀπό κοντά σάν ὄνειρο

σάν τούλι

ὀκτώ ἀντεστραμμένο - σιαμαῖα μηδενικά

πού πάει νά ὁμοιάσει τό ἑπόμενό του σύμπαν

Ὅταν ριζά τῆς λογικῆς ἡ κορασίς

τινάζει ἀπ΄ τό κορμί της θάλασσα

Μήπως


Ἁπλώνανε τά γένια τους ὥς κάτω

σοφοί τε ἱερεῖς καί μάντεις

λίγο πρίν ἀναδέψει ἡ χθόνια φωτιά

Κι ἀναρριχοῦνταν λυγερές ψυχές

τρίχα τήν τρίχα πρίν νά καοῦν στή φλόγα

πού ἀνάδευε ἀπό τά κάτω ὁ κόσμος

πρίν λιανιστεῖ τοῦ νεκρομάντη ἡ πέτρα

σέ πεφταστέρια πρίν


Καί ἔδωσαν περισσά ἀπ’ ὅ,τι λάβανε

Καί χαϊμαλιά ἀργυρά καί συμβουλές χρυσές


Εἶχε διαβεῖ ἀγκάθι ἀπό ρόδο τήν καρδιά του

Κι εἶχε κακοφορμίσει ὁ ἔρωτας ἀγιάτρευτα


Ἀπάνω σέ λιθάρια ἀποσταμένα

ἕνα γύρω

ἐσπάραζαν φλογέρες