ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΓΛΑΣ

Τελειώνουν κάποτε όλα.
Μια μικρή βάρκα χάνεται στο πέλαγος.
Μια ξεχασμένη λεπτομέρεια έρχεται ξαφνικά.
Όλο και πιο αργά ξημερώνουν οι νύχτες.
Η τρέλα των ατέρμονων ερώτων.
Το αγαπημένο βάσανο της αγάπης.
Όλο και λιγότερο φοβόμαστε σ’ αυτή την έρημο,
γιατί ξέρουμε πως δεν θα προλάβουμε
γιατί αγγίξαμε την ομορφιά και κατεβαίνουμε ήσυχοι πια
στο τραπέζι των έντεκα πληγωμένων.
Τελειώνουν κάποτε όλα
με το γλυκό χαμόγελο του χωρισμού
με τη σιγουριά της αντάμωσης.
Όλο και λιγότερο διακρίνεται το άσπρο πανί
στο απέραντο μπλε της ψυχής μας.
---