ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ
ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ
Κοιμήσου Αλέξανδρε-κοιμήσου…
Κάρφωνε τις πεταλούδες
στην πόρτα τα κρεβατοκάμαρας
σκοτώνοντας την αγωνία του.
Η λογική των μεγάλων ταξιδιών:
Κοιμήσου Αλέξανδρε.
Κάτι σπασμένα τραγούδια
σφυροκοπούσαν τα μελίγγια του.
Η Σωτηρία Μπέλου, ο Τσιτσάνης.
Οι συνομήλικοι που ντύθηκαν χτες φαντάροι.
Η πίκρα μαζεμένη στον αέρα
κύκλωνε τη μοναξιά του.
Μυαλό, καρδιά και σπλάχνα
φυλακισμένα
στις νεκρωμένες ίνες των ποδιών.
Κοιμήσου Αλέξανδρε…
6 σχόλια:
Μια πικρα που θελει να κοιμηθει .
Πως θέλει!!
Εσυ και μονο εσυ εχεις τις απαντησεις κρυμμενες στις γωνιες του εαυτου σου .
Οταν ζηταμε τους υπνους ειναι γιατι θελουμε ασυνειδητα να ξεχασουμε και να ζησουμε σε μια αλλη διασταση .
Η τόση πίκρα θέλει μια αγκαλιά. αν δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη,ας είναι αυτή του ύπνου...
Γιάννη, πολύ ωραία τα δύο τελευταία ποιήματα. Μουσική απαλή, τρυφερή... με τη μελαγχολία της που γίνεται και δική μας...
Βολκώφ
Αλλαγή σκηνικού. Ο Αλέξανδρος ξυπνάει. Διψά και τους χυμούς των φυλλαγμένων στο θώρακά του τραγουδιών πίνει. Δηλητήριο στις φλέβες του ρέει, μα τόσο γλυκό που κι άλλο θέλει να γευθεί. "Διψώ... διψώ..." στο δέντρο ψιθυρίζει, κείνο που ήλιους τα μεσημέρια έκρυβε πριν στο μεγάλο του ταξίδι πουν πως αυτός πάλι ναυάγισε. Μέχρι που η φωνή του παύει και φτερά κλαδιά φυτρώσουν στο κορμί του. Βαθιά ριζώνει μες το χώμα, τον ουρανό απαλά τον τεμαχίζει, σκορπώντας είδωλα παράλληλων ζωών τυπώνοντάς τα στα φύλλα τα πεσμένα. Κι έτσι, περήφανο δέντρο, κάποιοι θα πουν πως όρθιο πικρά αργοπεθαίνει. Μα τα αγγελάκια που μέχρι χθες τα κοροιδεύαμε, χαμογελούν στο "καλωσήρθες" μ' άλλο κλειδί του σολ. Καλημέρα Αλέξανδρε. Καληνύχτα Ελλάδα. Σε λίγο ξημερώνει.
Tζίνα Μ.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα