ΤΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ

1

Σε ψάχνω στα κοιμητήρια
Μα στις μαρμάρινες πλάκες
Δε βρίσκω τ’ όνομα σου.
Δε βρίσκω το σταυρό.
Ώσπου ένας γέρος φύλακας μου είπε:
Εκείνους που αγαπάμε
Τους έχουμε στην καρδιά μας.
Μη ψάχνεις στα σκοτάδια.
Σε βρίσκω τυπωμένη με σίδερο
Πάνω στο στήθος μου.
Τη μορφή σου και τ’ όνομά σου.
Γιατί έφυγες;
Σε ποιους αγρούς έγινες λουλούδι;


2

Κάθε πρωί που περνούσα με το λεωφορείο της δουλειάς
τον έβλεπα μπροστά στην πόρτα του κοιμητηρίου
με ένα ματσάκι κατιφέδες
κι όταν έβρεχε με μια μαύρη ομπρέλα.
Πάνε μέρες όμως που έχει χαθεί.
Κι ένα πρωί που ουρανός και γη είχαν σμίξει
ο άγριος άνεμος
έφερε μια μαύρη ομπρέλα
κυλώντας
στη μέση του δρόμου.