ΤΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ

3


Αυτό που δεν γεννήθηκε
με ένα μάρμαρο τρεις παλάμες
είναι σκεπασμένο.
Μια γυναίκα που θα μείνει στέρφα
έρχεται τα μεσημέρια
και αφήνει κόμπο ένα δάκρυ.
Να ποτίσει τι;
Ο ίσκιος του είναι πεθαμένος.


4.

Αγαπημένη,
σε περιμένω στη μαύρη νύχτα
να διαλέξεις το κοινό μνήμα
που θα ενώσει τα πεθαμένα φιλιά μας.
Εσύ που πάντα ξεπερνούσες τις πίκρες
και το θάνατο
γυμνό κόκαλο τον λογάριαζες
που έσπαζε όλα τα στιλέτα



5

Καθισμένος σ’ έναν άγνωστο τάφο
περιμένει να βγει το φεγγάρι.
Είναι μέρες
που τον πλημμύρισαι η σκέψη
πως κρύβεσαι στα βουνά,
στις κοιλάδες του.
Οι μάγοι, οι προφήτες και οι ποιητές
δεν έχουν κάνει λόγο
για κοιμητήρια στο φεγγάρι.
Μόνο για σκοτεινές πεδιάδες
που κρύβουν μυστικά.
Αν είσαι ψηλά θα σε βρει
και θάρθει κοντά σου.
Γιατί τόσο σ’ αγάπησε
και τόσο περιμένει.
Κι ακόμα δεν μπορεί
τον θάνατο να αποδεχθεί
σαν χωρισμό.