Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

H ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Με ποια φωνή να μιλήσει; Με τι χέρι να δείξει; Τους ένοχους και τους υπεύθυνους. Όλα αυτά τα χρόνια τον κρατούσαν φυλακισμένο σε ένα βαθύ μπουντρούμι. Τον έβαζαν να κάνει τις πιο σκληρές και τις πιο βρόμικες δουλειές. Για ένα κομμάτι ψωμί και ένα κύπελλο νερό που μύριζε πετρέλαιο.
Τον κρατούσαν γιατί έβγαινε στους δρόμους και φώναζε για λευτεριά και δικαιοσύνη. Και ήρθαν όλοι ψευδομάρτυρες να τον δικάσουν. Και είπαν αυτοί ότι ψέματα κατηγορούσε τον αφέντη ότι έκλεβε τον λαό και δεν άφηνε κανένα να κάνει προκοπή. Και πως μόνο για τον εαυτό του και τους κουμπάρους του ενδιαφερόταν ο αφέντης.
Τώρα όμως τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους. Και οι δεσμοφύλακες του τρόμαξαν και αποφάσισαν να τον λευτερώσουν από το μπουντρούμι. Να μην υπάρχει στοιχείο για την ενοχή τους όταν η δικαιοσύνη θάρθει με κλειστά μάτια να πει τον λόγο της αδέκαστα.
Όμως έπρεπε και αυτός να μην έχει δυνατότητα να καταγγείλει. Να μην μπορεί να πει ούτε να δείξει ποιοι είναι οι ένοχοι. Γι’ αυτό πριν τον ελευθερώσουν του έλειωσαν τη γλώσσα, του τσάκισαν τις παλάμες και του έβγαλαν τους αγκώνες. Έτσι, ένα πραγματικό κουρέλι, τον άφησαν ένα πρωί να φύγει .
Δεν πήγε πολύ μακριά. Τον είδαν τα παιδιά και τον γνώρισαν, τον αγκάλιασαν και τον πήραν μαζί τους. Ήταν ο παππούς όλων τους. Τον ρώτησαν ποιοι των κρατούσαν τόσα χρόνια μακριά τους, να τους δείξει τον ένοχο. Κοιτούσε με ανήμπορο παράπονο. Μέχρι που έφτασαν μπροστά στο παλάτι του αφέντη. Το φρουρούσαν εκατοντάδες χωροφύλακες. Μην μπούνε οι νέοι, που τους έλεγαν αλήτες. Μην μπούνε και του πούνε τις αλήθειες που έβγαιναν από τόσα στόματα. Σ΄ ένα παράθυρο του παλατιού φάνηκε η σκιά του αφέντη.
Τα παιδιά τραγουδούσαν και προχωρούσαν. Κόκκινες σημαίες ανέμιζαν. Βγήκε μπροστά τους και στύλωσε το κορμί του. Όλοι τον παρατηρούσαν. Βουή ακούστηκε. «Δείξε μας τον ένοχο». Πήρε βαθιές αναπνοές. Μάζεψε όσο σάλιο μπορούσε στο στόμα του. Και «φτου» το εκσφενδόνισε στο παράθυρο που υπήρχε η σκιά του αφέντη