ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ

Μπορείς να μην πεις τίποτα
όταν σου ψιθυρίσω «σ’ αγαπώ».
Μόνο μην λυπηθείς και μην κλάψεις.
Σκέψου πόση δύναμη χρειάστηκε
για να βρω τη λέξη
που θα με ελευθερώσει
και θα σε κάνει γυναίκα
μέσα στα δάχτυλα μου.







































ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

Δεν έχω δει ακόμα τα μάτια σου
κι όμως ταξιδεύω στους καημούς σου.














































ΣΓΟΥΡΑ ΜΑΛΛΙΑ

Μ’ ένα σαπιοκάραβο
θέλω να γίνω πειρατής
και να σε πάρω
εκεί που οι γοργόνες
έχουν σγουρά μαλλιά
και οι λυπημένοι
δεν τραγουδάνε τη λύπη τους.









































ΟΡΚΟΣ

Στα χείλη σου
θα γράψω έναν αρχαίο όρκο
όπως εκείνοι που έλεγαν «για πάντα»
και εννοούσαν ως το θάνατο
και μέσα στο σκοτάδι.











































ΩΡΑΙΑ ΗΜΕΡΑ

Είναι ωραία μέρα
γιατί μπορώ και σε σκέφτομαι.
Ζωντανεύει το κορμί μου
και βρίσκω τις λέξεις
που σου ταιριάζουν
και θα φέρουν το καινούργιο
μαζί με τα ερωτικά κελαηδίσματα των πουλιών
που επιστρέφουν στο δάσος μου.








































ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ

Σαν τυφλός γλύπτης
έφτιαξα το κορμί σου
με οδηγό τα λόγια σου
και την ανάσα σου
που έφερνε τη μοναξιά σου.
Χιλιόμετρα μακριά μου.
Τώρα τις ορφανές νύχτες μου
σε αγγαλιάζω
βάζω τα χείλη μου στο στήθος σου που καιει.
Δεν είναι παγωμένο μάρμαρο.
Είναι η φωτιά
που θέλω να λαμπαδιάσει
με τις παλιές φυλλάδες.



































ΑΓΓΕΛΟΣ ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ

Όταν με βρεις
στους σταθμούς των τρένων
με τα φτερά σπασμένα
να κοιτάζω λυπημένος
τους ταξιδιώτες που πάνε κι έρχονται
μην τρομάξεις.
Άγγελος ήμουνα.
Και άγγελος σε περίμενα.








































ΜΕΤΡΗΣΕ

Μόνο μέτρησε την αγάπη
που τρέχει από τα μάτια μου
τα χείλη μου, το στήθος μου
και αν την βρεις λειψή
γύρνα να φύγεις.











































ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Να αφανίσω τη μνήμη μου
και να αρχίσω από τη μέρα
που σου χάιδεψα τα μαλλιά
να ξαναγράφω τη ζωή μου.
Τις δικές σου μνήμες να τις κρατήσεις.
Δεν ζητώ να πάρω ό,τι έχεις
ζητώ να σου δώσω το αθάνατο νερό
τους σπαραγμούς μου κάνοντας τραγούδι
στο κορμί σου το αέρινο
γράφοντας μια ιστορία
που οι παραμυθάδες θα λένε
στα τραπέζια
με τη συνοδεία Ηπειρώτικου κλαρίνου.



































ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ

Μες το αίμα μου ακροβατεί
η ελπίδα και η άρνηση.
Θάρθεις των ματιών ,των χειλιών μου
και του κορμιού μου την επιθυμία
να γιατρέψεις
ή θα πάρεις τον δρόμο
που όλο και μακραίνει
αφήνοντας με στην κόψη της απελπισίας
και της λεπίδας
ενός αραβικού μαχαιριού
που κάποτε μου φέρανε για συντροφιά
και καταφυγή;




































ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ

Όμως κι αν δεν έρθεις
δεν θα πάψω να σ’ αγαπώ
όπως όλα εκείνα τ’ αηδόνια
που μες τους βάλτους
κελάηδησαν για μένα
χωρίς ποτέ να τα δω.










































ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ

Κάθομαι στο παραθύρι της ανατολής
αναπολώντας το αίμα μου
καθώς κάτω στο δρόμο
περνούν φορτηγά και ερπηστριοφόρα.
Σ’ ένα μαλακό χώμα
να μπω
να λύσω τα αινίγματα με τους πεθαμένους.
Λέξεις ανύπαρκτες ή χαμένες
σε ρίζες αιώνων
κρατάνε το μυστικό
και στους ζωντανούς στρώνουν τραπέζι.
Πηγές φαντάσματα
βγάζουν αίμα και νερό
τους διψασμένους και τους χορτάτους
πως θα ξεχωρίσουν;

































ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Στης συκαμιάς τον ίσκιο
το άλλο φύλο πως θα συναντήσεις
λες.
Με πεσμένα μούρα
βάφεις βαθιά στο στήθος σου
τα σημάδια της καταγωγής σου.
Αρχαίοι πρόγονοι
με φαλλούς
που πότισαν τη γέννηση
και την ανανέωση του θανάτου.






































ΤΟΠΟΣ

Φεγγοβολούσαν
τα απόκρυφα όργανα
και μέσα σου γέμιζες
κυνηγούς και ψαράδες
που βρήκαν τον τόπο
να αυτοκτονήσουν










































ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Νύχτα η εξορία του αίματος.
Και το παράθυρο ανοιχτό
σαν κορνίζα
έτοιμη να δεχτεί
την ομορφιά που ονειρεύομαι.
Μάζεψε το θρυμματισμένο μου κορμί
και βάλτο στην άκρη του τραπεζιού.
Ρίξε κρασί να πιούμε
και όταν στο αλκοόλ βυθιστώ
αθόρυβα φύγε.

Κλείσε το παράθυρο…




































ΑΚΙΝΗΣΙΑ

Στ’ αρχαία πεζοδρόμια
δεν ακούω τα βήματα των προγόνων.
Σημάδια από σκοτεινό αίμα
θρηνούν τον άγγελο
που ήταν της νιότης.
Τώρα σε μια ακινησία καθισμένος
γράφω τραγούδια
που κανείς δεν θα τα νιώσει.








































ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Σ’ ένα καφενείο από τα παλιά
Λάσπη στο πάτωμα
από τον ήλιο
και από τις γυμνές πατούσες των αχθοφόρων.
Πίνουν φτηνό κρασί
και με εξήντα λεφτά
βλέπουν στο γυαλί
γυμνές ανατολίτισσες
με ξυρισμένα τα όργανα
να τις μαστιγώνουν
ακέφαλοι μογγόλοι.
Θα πάνε στα σπίτια τους
και θα κάνουν εμετό
στα σκέλια της γυναίκας τους.

Τελειώνουν την ημέρα τους.

Ο ποιητής σε μια γωνιά
έχει τα βλέφαρα κλειστά
και ονειρεύεται δάση και ακρογιαλιές.
Μπορείς μ’ ένα σκούντημα
να δεις τα μάτια του που είναι κόκκινα
και με πενήντα τάλιρα από τα’ αρχαία
να παζαρέψεις στίχους.

Δεν τελειώνει η νύχτα του.






















ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Μετράει το σχοινί
που θα κρεμάσει από το ταβάνι του καιρού.
Άρτος, οίνος και έλαιον
μια κίτρινη σκόνη στους τοίχους
και ένα ακίνητος αέρας
δεν έχει μυρωδιές.
Ψάχνει τα παλιά γράμματα
και διευθύνσεις από οίκους ανοχής.
Δεν μπορεί να μεταναστεύσει μες το αίμα του.

Πέρασε κι αυτός ο Αύγουστος στην αναμονή.
Πέρασε κι αυτός ο Αύγουστος και δεν ήρθε…




































ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ

Στη Λαϊκή Αγορά της γειτονιάς του
κοιτούσε τους ιδρωμένους αγρότες
που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους.
Ρυτιδιασμένες νοικοκυρές
που έκαναν διαπραγμάτευση
για ένα κιλό μήλα.

Κοιτούσε καρφωμένος σε μια σανίδα.

Μια κοπέλα με τσιγκάνικο φόρεμα
και τεράστια μαύρα μάτια
τον πλησίασε
και του πρόσφερε ένα τσαμπί σταφύλι.

Ερχόταν ο Χειμώνας.

































ΑΥΤΟΣ

Πετάει με οργή μακριά
την κίτρινη κουβέρτα
που τύλιγε τα πόδια του.
Σηκώνεται με κόπο
και κοιτάγεται ολόσωμος
στον καθρέφτη της ντουλάπας.
Χαμογελάει λυπημένα.
Τώρα θάσαι άλλος, λεει.
Αυτός!







































ΑΔΥΝΑΜΙΑ

Αν οι στίχοι που σου έστειλα
σε πρόσβαλαν
ας είναι οι τελευταίοι.
Δεν μπόρεσα να σου πω
τι ένιωθα.















































ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ