Η ΑΣΩΜΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗ

Η ΑΣΩΜΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗ

Λειτουργούσε μ’ ένα λειψό κερί
Στον δικό του άγνωστο Άγιο
Όταν το φεγγάρι γινότανε πράσινο
Σαν τα δέντρα.

Χόρευε σε σκοτεινά δωμάτια
Κρύβοντας την ανήμπορη κίνηση.

Φυγάς του εαυτού του
Δεν ξεχνούσε τη μέρα
Που τον άφησαν έξω
Από τον κύκλο του χορού
Γιατί ασχήμιζε τη λεβεντιά.

Κι όταν τα ταμπούρλα
Ούρλιαζαν στο μυαλό του
Βγάζοντας μικρές φωτιές
Ντυνόταν τη στολή του Μεγαλέξανδρου
Κι έσπαζε όλους τους καθρέφτες.